Allah’ın yüce Adıyla.. Bugün konumuz Yeşilçam’ın emeklileri, bi artist, bi soytarı ve bi şantör. Bu üçü arasındaki ağız dalaşı. Bunlardan biri gıybet etmiş “ben arabesk şarkıcıdan hiç haz almıyorum, Arap’tan arakladığı müziklerle bir anda meşhur oldu” demiş. Diğeri bu gıybeti kitabına yazarak laf taşıyıcılığı yapmış.. Ötekisi alınganlık göstererek ortalığa çıkmış bunları topa tutmuş. Bunun nikahsız dostu daha da ileri giderek köpürmüş “ben bu kitabı toplatacağım demiş! Kitapta açık bir isim yok. zıplamasa hiç olay olmayacak. Sakin iyi huylu sandıkları arabeskçinin bu hırçın tavrından takipçileri şaşkınlık yaşıyormuş.. Peki neden bunları dilime doladım, kıymetli okurlarımı meşgul ettim ? Eğer bunlar bir süre önce “Türkiye’nin âkil insanları, cumhurun temsilcileri gençlerin ardından gideceği örnek şahsiyetler!” diye tanıtılmış olmasalardı umrumda olmazdı. Dikkat çekmek istediğim husus bu ümmete örnek şahsiyet, âkil insanlar diye takdim edilen kişilerin içinde bulunduğu vahim çukur. Az bir damarlarına basmayı verin, bir eleştirin.. bakın içlerindeki nasıl da dışa vuruyor !? Televizyona çıktıklarında görülen o incelikten, filim sahnesinde izlenen o kibarlıklardan eser yok. Olanca hamlığı ile hepsi birer nefs-i emmare. Çünkü Allah’a ibadetle terbiye olmamış bir nefsi ne sahne terbiye edebilir, ne tv, ne de şöhret. Aksine bu unsurlar nefsi emmareyi daha da azdırır.. işte vaziyet ortada. Nefisleri haksız iltifatlar, ölçüsüz sempatiler sonucu…
